Er was een tijd dat telkens Paul Lamb & The Kingsnakes ons landje aandeden ze de zekerheid hadden om een optreden mee te pikken in The Borderline te Diest. Wegens het overaanbod dat er op dit ogenblik heerst in het blueswereldje was 2006 het laatste optreden dat Paul Lamb kon geven in The Borderline en toen waren we getuigen van de terugkeer van Chad Stentz, de charismatische zanger die  even was weggeweest bij de Kingsnakes, en ook de eerste stapjes op Belgische bodem van Ryan ‘junior’ Lamb, het zoontje van…

Voor Chad was het een welgekomen terugkeer en zoon Ryan liet toen al een goede indruk na, al mocht hij maar een paar nummertjes zijn gitaar in stelling brengen. In 2008 stond Paul Lamb nog op de ‘bill’ op de ‘Nuit Du Blues’ in Charleroi en was Ryan Lamb ondertussen vaste waarde geworden bij de Kingsnakes. In alle eerlijkheid moet ik vermelden dat het optreden me toen niet meer kon bekoren, of was het omdat juist dat optreden van Paul Lamb er eentje teveel was, ik kan het niet zeggen aan wat het lag maar toen de affiche van de Bordeline een optreden van Paul Lamb vermeldde had ik zoiets van ….oei, terug  Paul Lamb, maar gelukkig werd de realiteit gans anders en velen met mij zouden hier in Diest van een memorabel optreden getuige mogen zijn.

De soundcheck was een ‘peace of cake’ en toen het gezelschap onder aanvoering van de eeuwige roadmanager ‘Petra’ de inwendige mens gingen versterken  begonnen de eerste fans druppelsgewijs binnen te komen. Er kwam zelfs een heuse delegatie van bij onze noorderburen aanwaaien en na de intrede collega reporter Wil van Bluesbreeker en Michel Verlinden met zijn madam voelden we het al in onze kleine teen dat het goed zou gaan worden.

Het moet zowat kwart voor tien zijn geweest toen de aankondiging kwam… Lady’s and Gents…from the UK, Mr. Paul Lamb and the Kingsnakes. En een vettige 'stomp' met Paul op de chromatische harp galmde uit de speakers en met deze ‘Mr. Lamb’s Jump’ zette de band onmiddellijk de toon voor de rest van de avond…

De eerste set begon met ‘High octane’ gehalte en gekende deuntjes als ‘Crazy For Me’ en ‘Sweet Sweet Woman’  brachten de aanwezigen al onmiddellijk op temperatuur en werd het citaat ‘de afwezigen hebben  ‘altijd’ ongelijk’ hier nogmaals bekrachtigd . Met ‘Telephone Blues’, een eigen interpretatie van de ‘Ya Ya Twist’,  gooiden ze hier een heuse ‘New Orleans ‘ beat in de menigte en zag je dat zoon Ryan zijn gitaarspel al aardig onder de knie heeft. Ook de zang van Chad is weer op en top zoals het hoort te zijn en Rod Demick op bas, ja deze oudgediende glundert altijd. Achter de ‘batterie’ merkten we wel een verandering op.  Sonny Below was er niet meer bij maar in zijn plaats zat de al even verdienstelijke Mike Thorne. Nog een hoogtepunt van set 1 was ‘Adopted Child’ waarvoor Paul even op de knieën moest om het onderste uit de kan te halen uit zijn harp.  Bij de ‘Story of the Blues’ mocht zowat ieder lid van de band zijn stroofje meezingen en kon je vaststellen dat hier een stevige band stond te 'performen'… gewoon 1 stevig geheel. . Na een goed drie kwart uur was de eerste set een feit en kon er even naar adem gehapt worden, want dit was terug Paul Lamb ten voeten uit….

Set 2 begon met een onderonsje van vader en zoon alvorens het ‘a capella’ ‘You Better Mind’  werd aangezet, een nummer dat nimmer lijkt te verdwijnen van de setlist. Ook Ryan lijkt zijn duit in het zakje te willen doen met componeren en zijn ‘Let Me In’ is warempel een soulbluesje om U tegen te zeggen.  De nieuwe Bordeline is niet de oude en daardoor kunnen de artiesten hun wandelingetje op ‘den toog’ niet meer houden als voordien, maar het leek of Paul Lamb al een tijdje aan het brainstormen was geweest hoe hij dit kon oplossen en na een ‘wandeling’ langsheen de fans klom hij aan het einde op de bar en liet hij de ‘Bordeline’ herleven als in de goede oude tijd. Op het einde van deze ‘happy days’ riep er nog juist een wakkere… en breng gelijk nen ‘Duvel’ mee en zo was dit het einde van het concert… Encores? Ja het publiek bleef er om vragen en al bleef aankondiger Jean ‘stoïcijns’ staan  toch zouden en moesten Paul en zijn Kingsnakes onder luid geroep en gestamp terug naar de bandstand terug keren om er met Chad een medley aan te zetten van ‘I Got A Woman’ en Cash zijn ‘Folsom Prison Blues’ en onder luide aanmoedigen werden Paul en Chad een ietsje te onstuimig en belandde Mr. Stentz tussen de cymbalen en de rest van het drumstel tot grote hilariteit van fans en de rest van de band.

Deze Paul Lamb is beter, steviger en met een ziel voor blues en soul…Paul Lamb 'Grand Cru' maar daardoor was de lijdensweg van roadie Petra nog lang niet aan het einde toe want ook ik wist dat met de juiste inbreng van soul en jumpblues dit wel eens een ouderwetse Borderparty  zou kunnen worden en zo werd dit het begin van een heus feestje waardoor enkele vrouwelijke fans onder invloed van ‘beer & wine’ transformeerden in heuse groupies. Paul en Petra moesten na een dansfeestje van om en bij de 3 uur bijna op hun knieën gaan zitten om Ryan, Chad en Rod van de dansvloer en zo in de ‘roadbus’ te krijgen .

Chad kwam me nog uitgebreid bedanken voor de ‘party’ waarbij ik het zelfde deed voor dit memorabel optreden, Ryan? Ja die eindigde op het terras met zijn verovering van de avond en liet het busje vertekken maar zal heus wel op zijn ‘gedroomde’ plaats  van die avond terecht gekomen zijn.

The Bordeline?... dit was als vanouds en geloof me we werken eraan om dit zo te houden. Goede ambiance, goede muziek,' 'a lot of booze' en een moe maar voldane Katrien en Wim achter de bar…The Bordeline aka 'The Best Bluesbar in Town' is back!!! en zo werd dit een feestje voor iedereen hier, of misschien toch niet voor die eene, maar Jantje Smit, dat zou er echt over geweest zijn die avond...